6 maanden te laat maar dan toch; Aotearoa

Ik heb dit dus nooit afgemaakt. Afmaken betekent dat het klaar is, dat het heerlijke leven dat ik daar leidde over is. Daar wilde ik echt niet aan. Mensen hebben ook wel gemerkt dat ik de eerste weken van het terug zijn echt niet heel happy was. Ik heb nog nooit zo hard gehuild als voor mijn gate op de weg terug, wat een verschrikking. Maar ik ben nu weer dik zes maanden thuis dus het wordt echt een keertje tijd. Ik zou die laatste paar weken ook geen recht doen als ik het niet zou afmaken. Want wat waren ze mooi die weken. Hoewel ik duidelijk een grote liefde heb voor Australië is Nieuw-Zeeland zonder twijfel het mooiere land. Ik ben al een paar maanden weer gesetteld in Nederland, hoe bizar het leven nu ook is. Dus, daar gaan we. Hij zal wel vrij lang zijn dus je bent gewaarschuwd, waarschijnlijk wel een stuk minder gedetailleerd dus dat scheelt ;). 

Ik heb heel even gekeken in de laatste blog en daar was ik geëindigd in Byron bay. Daar heb ik nog drie dagen achter elkaar surfles genomen, wat echt heel nice was maar mijn armen kon ik niet meer voelen in de nachtbus naar Sydney. Dit was ook rond de tijd dat de bosbranden intens aan het worden waren (met alles wat er in de wereld gaande is zou je dit bijna vergeten). Het was denk ik mede daarom belachelijk druk in de nachtbus, wat ruk is want dan heb je dus geen twee stoelen voor jezelf en wordt slapen wel heel tricky. Ik heb verder niks van de bosbranden meegekregen want na een dag of wat in Sydney stapte ik op het vliegtuig naar Auckland. (waar ik voor het eerst super op tijd was maar mijn vlucht belachelijk veel vertraging had)
 

(hier in sydney kun je in de linker variant al een beetje de smog van de branden zien)

Om 2:00 belandde ik dan eindelijk in mijn hostel en na wat gedoe met inchecken knalde ik mijn hoofd net voor drieën op een kussen. De volgende ochtend was mijn eerste dag op de bus. Die vertrok gelukkig al om 06:00 dus erg lang hebben we niet kunnen genieten van mijn knusse hostel bed. Gelukkig heb ik de bus netjes gehaald (dit keer wel)  en was ik, belachelijk vroeg, op weg naar bay of islands. Hier begon de reis over dit prachtig stukje aardkloot. Dit was wel even wennen want de kiwi experience busreis was wel erg anders dan de greyhound uit Aus. Hier had je echt een groep waar je mee samenreisde en was er een soort standaard plan. Dit kon je gelukkig aanpassen en dit heb ik dan zeker ook een aantal keer gedaan. 

Bay of Islands was prachtig, na een dag op een boot en een dagje nog verder omhoog had ik gelukkig ook nog een chill dagje. De omschrijving van deze dagen laat ik maar aan de foto's over want dat zegt het meest gok ik zo. Op mijn weg terug richting Auckland pakte ik hier en daar de eerste tips op van experience kiwi experiencers en zo kwam ik met een lading aan prachtige foto's en tips weer in het koude en kille Auckland. (de temperatuur ging vanaf hier alleen nog maar verder naar beneden, gelukkig zijn tweedehandswinkels overal te vinden). Hoewel Nieuw-Zeeland prachtig is moet het het echt niet hebben van zijn steden. Daarbij was Auckland het ergste gedrocht. 

Dusss gauw door naar de volgende locatie. Met een kleine tussenstop kwamen in Cathedrals cove (waar de bus ook wat probleempjes kreeg natuurlijk) kwamen wij aan bij hot water beach. In deze bus leerde ik dan ook voor het eerst mijn matties voor de komende paar weken kennen. Daarbij ook natuurlijk het eerste contact met de Matthews, mijn god wat waren die gasten intens. (DUSH-matties, Matthew is als kindernaam off the list) . Door een bus wissel kwamen wij oververhit en laat aan in hot water beach. (in de nieuwe bus deed de airco het niet en op dit punt was het nog wel rond de 25 graden). Dit was geen super bijzondere plek maar we hebben wel gelachen toen we allemaal enigszins aangeschoten met een schepje opzoek gingen naar het warme water. Hier op het strand kun je namelijk je eigen hotpools maken door een gat te graven. Dit water was oprecht belachelijk heet, een van de matthews had natuurlijk ook brandwonden (volgens mij viel het erg mee). Ik was samen met mijn zweedse chicks veel meer geïnteresseerd in de bioluminescent stuff in de zee. (heel vet, alleen geen foto's want zand en water en camera in het donker + alcohol is slecht idee)

De volgende dag mochten we weer op weg en na nog een bus wissel kwamen wij aan in Waitomo. Waitomo staat voornamelijk bekend om zijn grotten en dat is dan ook waar ik deze middag 5 uur heb doorgebracht. In een wetsuit, abseilend het ijskoude water van deze grotten in. Daar gingen wij al klimmend/klauteren/zwemmend door de grotten heen om te chillen met de gloeiwormen. Dit was mijn eerste intens vette activiteit van Nieuw-Zeeland en heb er na een warme douche dan ook lang van nagenoten met mijn nieuwe engelse, zweedse en duitse maten. Hats-klap de volgende dag gezellig weer met zijn allen in de bus. 
 

Op naar Hobitton en Rotorua. Ik heb dus nooit lord of the rings gezien but when in Rome right? (ben geen totale barbaar heb de hobbit films wel gezien, relax). Het uitstapje naar Hobitton was natuurlijk belachelijk duur, maar dit was niks nieuws en met een eind datum die steeds dichterbij kwam had ik ook financieel redelijk wat ruimte dus let's go. Zelfs voor mensen die niet compleet verdwijnen in het lord of the rings fandom is een dag in hobitton echt heel leuk. De hele omgeving is aandoenlijk en alle verhalen over de set zijn echt heel tof. Nadat we nog een biertje hadden gedronken in de Green dragon reden we door naar Rotorua, daar gingen we rechtstreek naar tamaki village. We hadden eigenlijk als hele groep besloten om hier naast het diner ook te gaan overnachten en dit was zonder twijfel een van de beste activiteiten in NZ.

(van de Mauri heb ik weinig tot geen foto's want dat voelt toch altijd een beetje raar ofzo, al vonden zij het prima)

We hebben de hele middag doorgebracht met twee mensen van de Tamaki stam. De Mauri zijn de originele inwoners van NZ zoals de aboriginals dat zijn van Aus. De Mauri zijn opgedeeld in stammen gebaseerd op de kano's waarin zij het land voor het eerst betraden. Alhoewel de Engelse hier echt niet vriendelijker waren dan in Aus zijn de Mauri een stuk opener over hun cultuur dan de aboriginals. Je ziet ze ook overal, ze zijn door hun tatoeages over het algemeen vrij herkenbaar. Zoals misschien ook wel duidelijk is geworden hiervoor hebben veel van de steden/dropen in NZ ook nog hun Mauri naam. Veel mensen kennen de Mauri cultuur onbewust al gezien het voorkomt in de disney film Moana. Maar goed over de Mauri en hun cultuur en de verschillen met Aus kan ik uren praten maar dat zal ik even achterwege laten. 

Nadat we het liedje hadden opgevoerd voor de rest van de dinerende gasten hebben we echt belachelijk lekker gegeten om vervolgens met een biertje te afteren in de hot tubs. Om niet veel later in een heerlijk bed (dat al opgemaakt was, HYPE) te overnachten. De volgend dag gingen we na een top ontbijt nog naar de geisers in Rotorua. Blijkbaar is dit verder ook een super mooie stad, maar ik voelde de tijdsdruk dus ik ben niet langer gebleven. Ik wilde zo veel mogelijk tijd in Taupo (wat ook nodig bleek te zijn). Het stinkt in Rotorua alleen wel altijd naar zwavel door de grote geiser en vulkaan activiteit.

(oke ik ga vanaf hier even het een en ander inkorten/overslaan anders komen we er nooit)

En doorrrr, naar een van de voornaamste redenen dat ik naar NZ wilde; Taupo. Vanaf hier kun je namelijk naar de tongariro crossing doen. De condities moeten het wandelen alleen wel toe laten. Daar had het weer de twee dagen van ons verblijf geen zin in dus ik heb afscheid genomen van mijn maten en tegen beter weten in besloten te blijven. De kans dat het weer in de komende twee dagen op zou klaren was miniem en langer kon ik in verband met de tijd niet blijven. Maar wonder boven wonder kwam die middag het meisje van het hostel naar boven gerend dat we ons allemaal moesten inschrijven voor de bus want de tocht ging morgen toch open.

Dus wederom veel te vroeg stapte ik de volgende ochtend met trui in het busje (het zou bovenop -7 zijn dus ik was de dag ervoor inderdaad maar even naar de tweedehands winkel gerend voor een beanie en een trui). De tocht begon wat bedenkelijk, het was super mistig dus je zag echt bijna niks. Maar hoe verder ik naar boven liep hoe verder de boel opentrok, zodat toen ik eenmaal bovenop was de lucht zowaar blauw was. Helemaal op het puntje was er inderdaad niks gelogen over de -7 dus daar ben ik maar gauw doorgelopen. Maar man wat was dit mooi, ongekend. Super bizar hoe je van trappen overstapt naar lopen tussen twee vulkanen door en over het as naar beneden glijd. Om vervolgens de laatste stappen voor de bus door het regenwoud te zetten. De ingeschatte zes uur was wat ruim dus ik heb zeker de tweede helft erg rustig aan gedaan zodat ik niet ver voor de bus zou aankomen. Manmanman, ik wil terug. Dit was echt niet normaal.

​​​​​(zo ook een beetje het verloop van de dag te zien ;))

Vol gepompt met endorfine gingen we terug naar ons hostel waar ik nog even gedineerd heb met vrienden die eerder uit waren gestapt uit de bus en ondertussen ook in Taupo waren. De volgende dag stapte ik (zonder spierpijn holy shite) in de bus naar Wellington. De laatste stad op het noorder eiland, hier had ook een aantal extra dagen genomen want ik zou blijven logeren bij iemand die we hadden ontmoet op de outback-tour in Australië. Jeetje, dit was echt een warm bad. Fiona was meer dan gastvrij en na zoveel maanden een eigen kamer hebben was heerlijk maar ook super onwennig. Na ook een paar uur met haar dochter gespendeerd te hebben en meerdere uitnodigingen gedropt te hebben om ook eens naar NL te komen stapte ik weer op de bus. 

Daarmee gingen we op de boot naar het zuid eiland van NZ. Wat op zichzelf ook echt een super mooie tocht is. Eenmaal aan de overkant stapte ik weer in een nieuwe bus, met de beste buschauffeur ever. Pete the pirate. Dit was een wat oudere Mauri man die zijn eerste tour deed en dat hebben we geweten. Deze man was altijd te laat, wist nooit precies wat er op het programma stond en wist ook zeer weinig van de activiteiten maar wat een top kerel. Tot mijn teleurstelling waren er ook wat oude bekende in de bus; de matthews...

We reden vanuit hier eigenlijk gelijk door naar kaiteriteri (supertof strandplaatsje). Waar ik na een onderschatting van een wandeltocht de volgende dag bijna de bus had gemist. Wel ook gelijk mijn nieuwe Nederlandse maat gevonden met wie ik samen terug ben gelift naar de bus. Eenmaal weer in de bus reden we via de nelson lakes (heel, heel koud met eels (error 404 nederlandse term not found) aankwamen bij westport. Dit staat vooral bekend als een van NZs beste surfspots en hoewel ik er veel zin in had heb ik die middag het surfen geskipt. Mede door de vermoeidheid maar ook om de irritantste van de twee Matthews te ontlopen. Ik had ondertussen ook alweer een nieuwe crew dus besloot ik daarmee te chillen. 

Vanaf hier gingen we door naar Franz Josef, dat voornamelijk bekend staat om zijn grote gletsjer. Ik had dan ook besloten om hier een helikopter hike te doen waarbij je door een helikopter op de gletsjer geknald wordt om daar vervolgens een heel stuk te gaan lopen. Het weer was ons weer niet gezind (weer is hier oprecht wispelturiger dan in NL) dus we mochten niet naar boven. Voor de mensen die er vroeg bij waren was er nog een plekje voor de middag, helaas was ik niet een van die mensen. Dus met wat mensen maar gaan wandelen en de gletsjer van wat verder weg aanschouwd. Om vervolgens maar weer plaats te nemen in de hot pools. Na een gezellige pizza en bar avond gingen we weer verder. 

We gingen via Lake matheson (wat super super mooi was) richting Lake Wanaka wat een super idyllisch stadje is. De omgeving is prachtig met de groene bergen en het kraakheldere water staat dit toch ook wel hoog in mijn favoriete lijstje. Gezien mijn dagen alleen wel ernstig op begonnen te raken gingen we vrij snel door naar Queenstown. De adrenaline hoofdstad van NZ. Zelf dan toch ook maar aan deze gekte meegedaan door van een brug af te springen en over een ravijn heen te zwaaien. Vanaf hier zouden we ook naar Milford sounds gaan, een bizar mooie plek als het weer goed is. Als dat niet zo is, is het vooral een lange busreis.
 

Nou wil het geval dat ik de ochtend dat ik hiernaartoe zou gaan met mijn brakke hoofd door mijn wekker heen geslapen ben. Nou bleek het die dag in de sounds ook vreselijk kut weer dus heb ik er maar het meest van proberen te maken door een deel van de Ben Lomond track te lopen. Ik had hem graag helemaal gedaan maar voordat ik uit mijn bed was, was het al laat en ik was verre van fit. Na wat bellen met kiwi experience hadden ze mij op de reservelijst gezet voor de volgende bus naar de sounds. Door een foutje in het systeem kreeg ik een mail dat ik was toegelaten voor de bus terwijl ik nog op de wachtlijst stond en ben met dit mailtje als bewijs alsnog de bus ingesneaked. Op naar een prachtige dag in de Milford sounds. Sorry not sorry. 

(wat een prachtig weer eh)

We waren nu toch bijna aan het einde van de rit. Na een stop in Lake tekapo (wederom prachtig) kwamen we aan in Christchurch. De stad waar je nog steeds de destructie kan zien van de aardbevingen uit 2011, maar waar van de aanslag van niet al te lang geleden niks te zien is. Dit op zich is al een bizar genoeg fenomeen, maar de stad zelf is verder niet echt bijzonder. (zoals de steden van NZ dit wel meer hebben). Na zolang in gebust te hebben was ik er wel ff klaar mee en heb ik voor de laatste dagen een auto gehuurd. (een transfercar dus heb er ook nog eens bijna niks voor betaald) 

Eerst ben ik weer een stuk naar beneden gereden om Bas (nederlandse maat) op te halen en door te rijden naar mount cook. Deze kwam niet voor in de kiwi experience maar hier hadden we wel veel goede dingen over gehoord. So down we go. Eenmaal daar hebben we een kleine hike gedaan en besloten de volgende dag een grotere te doen. Ik sliep in de auto en Bas had een tentje mee. Bas heeft alleen de hele nacht niet geslapen want hij dacht het wel zonder slaapzak te kunnen. Lieve mensen op deze bergen ligt sneeuw, het fucking vroor 's nachts. Ik had in mijn heerlijke slaapzak gelukkig verder nergens last van. Gezien ik om 5 uur moest videobellen voor mijn honours-uitreiking kwam Bas tegen die tijd aankloppen bij de auto. Of hij even mocht opwarmen. Die arme jongen toch maar mijn slaapzak gegeven. 

Later die ochtend zijn we wat intensere hike gaan doen. "wat" was alleen wel een understatement. Het was een grote trap omhoog, en als ik iets haat is het traplopen. Helaas fietst Bas 200 km per weekend dus die rende nog net niet naar boven terwijl ik op een gegeven moment na elke trede op adem moest komen. We kwamen er halverwege achter dat je ook helemaal naar boven kan en dan kan slapen in een hut. Gezien we niks bij ons hadden en ook de tijd niet hadden konden we dit helaas niet doen. Al was halverwege het uitzicht al prachtig. 

​​​​​​(check dat hoofd, dit was echt intens)

Na dit uitstapje naar mount cook heb ik Bas weer gedropt en ben ik verder doorgereden richting Auckland. Daar heb ik een kleine week over gedaan en heb al kamperend in mijn auto nog meer vulkanen gezien, hikes gelopen en gezwommen in koud water. Ik heb voor een stuk van de rit ook nog een Nieuw-Zeelandse lifter meegenomen wat heel gezellig was. Zo leerde ik ook weer wat echt NZ muziek kennen. Zoek maar op " How bizarre - OMC" blijkbaar kan iedereen in NZ dit mee zingen. 

Na de drop van mijn auto op auckland airport mocht ik weer op het vliegtuig stappen. Nu kwam het toch allemaal wel erg dichtbij. Eenmaal weer op Melbournese bodem stond Piyumi mij op te wachten op het vliegveld. De laatste 4 dgn heb ik bij haar in haar nieuwe (nog complete lege) huis gechilld. Na 4 sentimentele dagen met Piyumi en Court hebben ze mij op het vliegveld afgezet en was ik toch echt op mijn weg terug. Dit had nog wel wat voeten in de aarde want mijn tas was natuurlijk te zwaar en mijn tweede van mijn drie vluchten werd gecanceld. Gelukkig heb ik een broer die dit soort dingen compleet uitzoekt en die zodra mijn wifi weer aankon bij mijn eerste tussenlanding al een plan van aanpak door had gestuurd. Want uiteindelijk is er een full-proof manier om te krijgen wat je wil op een vliegveld: huilen en een lulverhaal ophangen. Zo wilde het dat ik als nog met binnen schappelijke tijd landen op Amsterdam in plaats van Dusseldorf en mijn bagage braaf naar gestuurd werd. Zoals je je misschien kan voorstellen was ik compleet brak na 30+ uur vliegen en 4000+ emoties. Gelukkig was daar op dat vliegveld iemand heel enthousiast om mij (en de vliegtuigen) te zien. Mocht ik krap een uurtje haar broertje ook voor het eerst in mijn armen sluiten. Gelukkig zat het huis vol met familie toen ik aankwam, iets wat ik expliciet gevraagd had niet te doen. Maar ach wat doe je er aan eh? Gelukkig kon ik niet veel later alsnog mijn bed in duiken om te beginnen aan het rouwen om deze prachtige tijd die nu achter mij lag. 

Ondertussen is het normale leven (zo ver het leven nu normaal is) weer opgepakt. Heb ik al weer een aantal maanden gewerkt en ben ik net weer begonnen met studeren, maar ik denk nog elke week even terug. Ik kan nu ook voor het eerst sinds een paar weken zonder al te veel emotie door mijn foto's dus ik ben ook langzaamaan aan het beginnen omdat allemaal in goede banen te leidden. En hoewel dit allemaal misschien super dramatisch klinkt voelt het in die eerste weken echt alsof er een stukje van je leven is gestorven en is een huilbui bijna deel van de routine. Na al dat weemoedige gejengel ben ik nu vooral blij dat het allemaal kon en blij met alles wat ik gedaan en gezien heb.

Nou dit was dan echt de allerlaatste.

Joe.