De weken van de verloren spullen

Kijk mij snel zijn met mijn update! (de busuren zijn lang) (also als je dit direct na het binnenkrijgen van het mailtje opent missen de meeste foto's nog, ik probeer te fixen) (oke ik probeer het morgen weer, bizar hoe slecht dat foto's uploaden werkt)

Goed, wereldreizigers naar huis en ik in Melbourne. Daar heb ik een heerlijk weekendje doorgebracht, voelt toch beetje als thuis komen. Een gezellige hostelkamer en een Nederlandse borrel zorgde voor een gezellig weekend dat afgesloten werd met een brunch met Courtney en Piyumi. Heel gezellig maar ook pijnlijk, dit was het laatste afscheid voor het daadwerkelijke afscheid in December. Na een harde onderhandeling met Piyumi heb ik belooft in ieder geval nog  4 dagen in Melbourne te zijn. Als alles mee zit heeft Piyumi dan de sleutels van haar nieuwe huis en kan ik daar chillen. Vervolgens een dikke sprint naar de luchthaven (als ik alleen vlieg denk ik altijd meer tijd te hebben dan ik daadwerkelijk heb) om daar 5 min voor het sluiten van de balie mijn tas in te checken. En doorrr naar Cairns. 

In het vliegtuig naar Cairns had ik mijn eerste dip sinds ik hier ben. (dat zat er natuurlijk een keer aan te komen) Gelukkig was dit snel voorbij toen ik besloot mijn roadtrip buddies af te zeggen. Hun timing was eigenlijk net niet chill met die van mij dus twijfelde er erg over. Dat afgezegd hebbende had ik er weer zin in, zeker toen ik om 18:00 mijn eerste stappen in Cairns zetten en het daar nog steeds heerlijk warm was. Cairns zelf had ik met een dagje al wel gezien en dus besloot ik daintree forrest (oudste regenwoud ter wereld, als is hier wat discussie over) in te trekken. Dat was heel tof en heb ook nog even met mijn baes de crocs gechilld. Dan nog maar een avondje uit en toen door naar mission beach en Townsville. Ik had dus besloten om dit alles met de bus te doen en gezien ik niet gelijk eindeloos lang in die bus wilde zitten maakte ik deze twee stops. In mission beach wat uurtjes op het strand gechilld voordat ik verder ging naar Townsville. Hier met 28 graden 1500 treden beklimmen eindigde in een hardnekkige zonnesteek. Die zich gelukkig een paar uur voor mijn busrit naar Airlie beach kenbaar maakte. Bij de bushalte kwam ik ook een van de Nederlanders van Kangaroo eiland tegen en eenmaal in Airlie beach bleek dat we in dezelfde kamer sliepen. 

(Stukje uitzicht en mijn 5sec freakout net voordat we uit het vliegtuig sprongen)

Mocht je je afvragen waar die titel op slaat; eenmaal aangekomen in Airlie was ik al een hammam doek, haarborstel en T-shirt verloren en deze losing streak zou nog aanhouden tot Noosa. Waar ik naast mijn geliefde Hells Heinkels vest ook mijn hostelsleutel zou verliezen. 

Arlie beach zelf is op zich weinig interessant maar is erg populair vanwege de mogelijkheid om van daar naar de whitsundays te gaan. Dit zijn wat eilanden hier niet voor de kust met het witste strand en blauwste water. Ik ben hier dan ook een dagje naar toe geweest en achteraf had ik gewoon een twee daagse zeilboot moeten boeken want dit was echt heel sick. Al was zo'n snelle boot ook wel lachen, zeker gezien de zee vet onrustig was en de helft dus ziek werd. Daardoor duurde alles alleen wel langer en was er toen we gingen snorkelen nog maar weinig te zien dus dat was erg jammer. De volgende dag moest ik veel te vroeg op staan, na een licht ontbijtje moest ik mij namelijk om 6:00 inchecken voor mijn skydive. Een uurtje later gingen we met het vliegtuig omhoog en voor ik het wist waren we eruit gesprongen. Dit is absoluut een van de vetste dingen die ik ooit gedaan heb en zou het morgen zo weer doen als de kosten niet zo hoog waren. Ben erg blij dat ik uiteindelijk besloten heb het beeldmateriaal te kopen want je herinneringen worden toch een beetje blurry van de adrenaline. Daarna een dagje door Airlie geslenterd om te bij te komen, ik moest namelijk wachten op mijn nachtbus naar Agnes Water. 

De nachtbus was ook weer een hele ervaring dus toen we met kleine oogjes in Agnes Water aankwamen wilden ik eigenlijk het liefst gewoon een beetje slapen. Uiteindelijk ben ik met een hele groep gaan surfen, zij op les en ik gewoon huren. Na 3-4 uurtjes in het water was ik dermate uitgeput dat ik het board weer netjes heb teruggebracht om vervolgens even een thickshake achterover te gooien voor wat energie. Daarna was een napje toch wel aan de orde en toen ik wakker werd kon ik mooi mee voor de sunset hike vanuit het hostel. Dit was ook het moment dat ik tot de conclusie kwam dat ik vergeten was mijn hoofd in te smeren en die nu dus een beetje verbrand was. Erg jammer, ik ging super lekker met het niet verbranden. Is ook de eerste keer in mijn leven dat ik een fles zonnebrand daadwerkelijk opgemaakt heb voordat hij kwijtraakte of te oud werd. 

Na Agnes Water ging ik door naar Noosa. Niet helemaal zoals gepland maar het was misgegaan bij mijn Fraser Island boeking. Die was op miraculeuze wijze niet door het systeem gekomen dus nu moest ik 2 dagen later op tour. (een van de redenen dat tours gewoon stom zijn) In plaats van Rainbow beach gingen we dus eerst naar Noosa om van daaruit weer terug omhoog naar Rainbow beach te gaan. In Noosa zannu t ik in het mooiste hostel dat ook over de afgelopen paar maanden gezien heb. (intens genoten van de douche daar holy) Daarnaast was Noosa ook de eerste plek die weer wat anders dan alleen strand te bieden had. Dat maakt mij iets te overenthousiast dus de ochtend van vertrek was vrij zwaar met spierpijn van 25 km lopen in mijn benen. De alcohol hoeveelheden van de avond ervoor hielp ook niet mee, zeker niet omdat ik nu mijn enige vest kwijt was plus 20 dollar neer moest leggen voor mijn verlorens sleutel. (de kamer inkomen in het midden van de nacht was ook genieten). 

En toen dus weer in de bus omhoog. Vanuit rainbow beach gingen we met 8 man in een 4x4 een beetje rondcrossen in een grote zandbak (Fraser Island). Onze auto was 50/50; Nederlanders en Engelsen. En na de eerste nacht kwam ik tot de conclusie dat dit de beste auto was, alleen al omdat er geen Ieren in zaten. Dit betekende dat niemand dramatisch hungover was. Ik zeker niet gezien mijn lichaam er blijkbaar even klaar mee was en besloot de thermostaat een beetje op te draaien gedurende de eerste nacht. Ik ging dus vrij vroeg richting bed met een handjevol paracetamol en ibuprofen. Gelukkig deelde ik mijn tent met een hele chille Nederlandse chick dus dat scheelde een hoop. Van slapen kwam weinig terecht door de koorts maar ook door de capriolen van de Ieren/Engelsen. Dit leidde er toe dat wij de volgende ochtend opzoek moesten naar een vermiste Engelse gast die compleet wasted de weg van het toilet naar zijn tent niet had kunnen vinden. Mijn koorts was gelukkig op dit punt over en met slechts een stevige verkoudheid stapte we weer de auto in. 

Na 3 dagen en 2 nachten zand happen en alcohol drinken gingen we weer terug naar Rainbow beach waarna ik de volgende ochtend verder ging naar Brisbane. Brisbane is denk ik het beste te beschrijven als een klein Melbourne dat ontzettend familie georiënteerd is. Alles is wandelbaar en alles lijkt ingericht te zijn op een sportief familie leven. Na wat rondjes gelopen te hebben ging ook wat drinken met mijn Duitser van de westkust gezien die ook in Brisbane was! Heel chill om even wat tijd met iemand door te brengen die je al langer dan 2 dagen kent. (zodat ze weet dat ze je moet taggen in haar instastory zodat jij die gewoon kan kopiëren.)

Dat is namelijk wel beduidend anders met het reizen met de bus. Waar ik aan de westkust 3 weken met mensen in de auto zat, chill je hier een dag of 2 met mensen voordat je allemaal weer je eigen ding gaat doen. Voor mij gaat de westkust wel boven de oostkust. Hoe chill alles hier ook is, voelde de westkust toch een stuk authentieker. Daarnaast praatte ik daar ook nul Nederlands, want hoewel ik de westkust prefereer is de oostkust hier het meest populair onder backpackers. Dit zorgt dat er geen dag voorbij gaat hier dat ik geen Nederlands hoef te praten. Deze kust draait compleet op Duitsers, Engelsen en Nederlanders. Nou moet ik als sidenote natuurlijk wel zeggen dat we aan de westkust in zekere zin ook meer vrijheid hadden door de beschikking over een auto. Helemaal eerlijk is de vergelijking dus niet, waar ik nu de vrijheid heb om precies te doen waar ik zelf zin in heb kan ik wel alleen gaan waar de Greyhound gaat. Daarnaast word ik nu ook melangolisch over dat ik binnenkort naar huis moet en had ik aan de westkust nog het gevoel dat ik nog maanden had. 

En doorrrrrr, na Brisbane heb ik twee dagen in Surfers Paradise gezeten. Hier heb je een super leipe skyline, het lijkt namelijk net of ze de skyscrapers op het zand van het strand gebouwd hebben. Gezien de andere steden langs de oostkust lang niet groot genoeg zijn voor skyscrapers is dit de eerste keer dat ik dit zo zie. (ja Brisbane heeft wel skyscrapers maar geen strand ;), of nou je geen natuurlijk strand. Ze hebben er zelf wel eentje midden in de stad aangelegd). Gezien de naam moest er natuurlijk ook even gesurft worden. Ik zag er duidelijk uit als een pro toen ik het board ging huren dus ik kreeg een vrij kort board. (hoe groter dat dingen hoe makkelijker balanceren mensen) Dit leidde tot kei veel zouthappen maar uiteindelijk toch ook wat seconden staande actie. Na dan toch ook nog even een bizar bedrag betaalt te hebben om surfers paradise van hoogte te kunnen zien, konden we licht vermoeid door naar Byron Bay. 

(uitzichtjes, jonguh)

Ik heb namelijk ondertussen het talent ontwikkeld om door de meeste dingen heen te slapen, maar toen iemand als een hond ging blaffen afgelopen nacht werd ik toch even wakker. Snurken, dronken mensen, muziek, seks kan ik tegenwoordig goed hebben maar blaffen stond nog niet op dit lijstje. (het glansrijke bestaan van de hostelhopper, ja ik weet dat ik een ontzettend zwaar leven heb) Ik denk oprecht dat ik straks moeite zal hebben met in mijn eentje op een kamer slapen. Iemand zin om alvast een sleepover te plannen?

Want dat begint nu ook een beetje. Het idee dat we vrij rap al weer naar huis gaan. Mijn dagen tot inchecken bestaan nog maar uit twee digits zoals de KLM mij vriendelijk blijft vertellen. Heel erg pijnlijk. Al is het idee van naar huis gaan nu nog heel onwerkelijk. Ik had hetzelfde toen de fam kwam, dat was ook heel onwerkelijk totdat ze voor mijn neus stonden. Nu is het ook heel onwerkelijk dat ze hier echt geweest zijn, Australië is toch een beetje van mij alleen. Aan de andere kant overvalt het mij ook af en toe dat ik over 45 luttele dagen alweer op het vliegtuig naar huis stap. Gelukkig gaan we eerste nog even op escape naar Nieuw- Zeeland. Het is niet dat ik perse niet naar huis wil, ik kan hele fantasien (te lui om uit te zoeken hoe je dit wel spelt, sorry) hebben over het eten thuis. (mam, als er geen kaas is is de kans aanwezig dat ik de volgende dag weer in een vliegtuig zit).  Daarnaast word het ondertussen ook wel een keer netjes om mij een keer voor te gaan stellen aan ons nieuwe familielid, dat neemt niet weg dat ik hier rustig nog wat maanden had willen blijven. Er is ontzettend veel Australië en het leven is hier natuurlijk ook gewoon heel makkelijk. Ook een tikje onrealistisch natuurlijk, want al zou ik hier blijven zal ik op een punt toch ook echt moeten gaan werken want de meeste bedrijven vinden het toch fijn als je ze gewoon betaalt. 

Langzaamaan begin ik mij dus ook voor te bereiden op het vertrek naar huis. Ik sta mezelf nu toe om als ik iets cools zie mee te nemen voor de mensen thuis. Ik ben ook alvast voorzichtig op zaak naar een baan. Gelukkig ben ik ook rete goed in dit soort dingen negeren, zeker omdat ik over ongeveer een weekje op het vliegtuig stap naar Auckland. Daar ga ik de twee eilanden wederom over crossen met een bus. (wiehoe) En afhankelijk van hoe gek ik van de bus wordt misschien ook nog even met een auto. 

Oh en ik ben overgestapt naar de eeuw en heb mijn analoge camera's dus met mijn ma meer naar huis gegeven. Ik gebruik nu een digitaal model (Daniëlle dank voor het lenen!) dus ik mag mij weer lekker een weg banen door de instellingen. Gaat niet altijd top, sorraay

Nou ik geniet nog even van mij gratis avondmaaltijd hier in Byron Bay. Joe en tot de volgende!