Een week vol emoties

Onderzoek

Wat tof dat je het interessant vindt om dit te lezen! De kinderen uit groep 7 hebben alleen vakantie gehad. Dus om te zorgen dat hun juffen geen uren hoeven te besteden aan mijn blog staan we deze keer dit stukje over.

De leef

Poh wat een week was dit. Laten we beginnen bij het afgelopen weekend want dat was wel een bijzondere ervaring. 

Ik ben dus vorig weekend met 3 wildvreemde in een auto gesprongen op weg naar de grampians en de great ocean road. Het begon al goed; werkelijk ieder van ons had vertraging op weg naar het meeting point. (Het ov is hier erg vergelijkbaar met dat van Nederland) Uiteindelijk was ik als eerste op locatie (echte nederlander eh) en dat was wel enigszins stressvol. Ik had natuurlijk geen idee of de rest überhaupt zou komen opdagen. Dit bleek allemaal onnodige stress; na 15 min kwam Anthony met de gehuurde auto aan en nog eens 15min later kwam ook Joshua aan. Na een pitstop bij het huurbedrijf zodat ook Joshua mocht rijden gingen we Mirte ophalen in de stad. Die spande namelijk wel de kroon van vertraging. Zij zat al meer dan een uur vast in een metro; het blijkt dat zo'n metro het niet zo lekker doet zonder stroom. Toen we eenmaal compleet waren gingen we 2 uur later dan gepland op weg. 

Eerste stop was in de grampians en dit was toch wel de mooiste stop. We waren aangekomen bij een groep grote stenen midden in het niks. Dit klinkt niet echt aantrekkelijk maar het was prachtig. We hadden bedacht een klein hikeje te doen daar, dat kleine hikeje was inderdaad qua lengte niet erg groot. Qua stijgende meters wel iets meer dan we hadden verwacht. Ik had het mijn jas en trui aan na tien minuten dan ook al bloed heet. Dat was het wel waard want onderweg was het uitzicht prachtig en eenmaal bovenaan helemaal. 

(allemaal analoog dit, er is in ieder geval wat gelukt ;))

(deze wat minder analoog)

Toen we eenmaal weer beneden waren (heb maar twee keer gedacht dat ik dood ging) hebben we even snel geluncht om daarna weer de auto in te duiken. Nog geen 5 min rijden later werd er flink geremd en sprongen we allemaal uit de auto. KANGOEROES. In ons enthousiasme hadden we natuurlijk super veel geluid gemaakt en waren de beestjes al weggesprongen voordat iemand een camera kon pakken. Dus iedereen een beetje beteuterd terug in de auto om een paar meter later weer te stoppen voor een groep emu's. (bizar enge beesten) Maar ook hier waren we te laat met onze camera's. Gelukkig kwamen we onderweg naar de volgende stop een hele horde aan kangoeroes tegen. Daarna bleven ze ook maar komen en zagen we ze op bijna elke stop. Ook op plekken waar we ze liever niet zagen, zoals als dood langs de weg.

Na verschillende stops gemaakt te hebben in de grampians en een aantal uren in de auto bleek dit een ontzettend leuke groep te zijn. In de auto was het hartstikke gezellig, ik bleek onderweg te zijn met een Nederlander en twee New Yorkers. Het weer werd op een gegeven moment dermate slecht dat we niks meer zagen. Toen maar besloten om door te rijden naar de plek van overnachting want dat was nog 2 uur verderop. Navigeren was hier en daar wat lastig gezien je hier op hele stukken geen mobiel bereik en dus geen google maps hebt. Als dan ook nog eens de hoofdnavigator in slaap valt wordt het wel erg interessant. Gelukkig hadden beiden mannen al vaker aan deze kant van de weg gereden en ging het aan de hand van bordjes langs de weg eigenlijk prima. (Ik was ergens wel blij dat ik niet hoefde te rijden) Naast het navigeren waren we alert op aan het letten op de weg. Het was namelijk al donker geworden hier. Het gebeurt dan regelmatig dat mensen een kangoeroe aanrijden. (HANS...) 

Het blijkt ook dat een auto het fijn vind als je er af en toe wat brandstof in gooit. En hoewel onze Honda Civic een pracht auto was heeft ook deze gewoon brandstof nodig. Wij hadden er iets minder over nagedacht dat alles hier uitgestrekt is, zo ook de afstand tussen tankstations. Dus drie van ons hebben nagelbijtend de laatste kilometers afgelegd terwijl de vierde nergens last van leek te hebben.

Gelukkig kwamen wij aan bij ons hotel zonder dat de auto ermee stopte en zonder bloed op de motorkap. Na onze spullen gedumpt hebben zijn we het dorp in gelopen op zoek naar wat te eten. En man wat een vruchtbare zoektocht. We hebben met zijn vieren een soort BBQ arrangement gedeeld en daar hebben wij de beste ribs ooit gegeten. The Hairy Goat heeft zonder twijfel plek nummer 1 gewonnen in de sparerib ranglijst wereldwijd. (and we are from everywhere zoals Mirte dat mooi verwoorde ;)) Doggy bag in de hand zijn we terug gelopen naar het hotel en daar allemaal zo in slaap gevallen. 

De volgende ochtend vroeg terug vertrokken naar Melbourne en dit keer met minimale vertraging! We zijn terug gereden langs de great ocean road nadat we in de buurt van het hotel nog even de natuur in doken. Daar begon het weer net op te klaren wat voor prachtige uitzichten zorgde. Na verschillende stops langs de great ocean road kwamen wij aan het einde van de avond weer aan in Melbourne. Waarbij wij onderweg ook nog Koala's gezien hebben. Helaas was op dit punt mijn film vol dus ik wacht nog op foto's van mijn travel mates. (Als er mensen langs de weg stilstaan altijd even kijken wat er aan de hand is!) Dit was echt een geweldige trip die moeilijk samen te vatten is. Met wild vreemde door een wild vreemd land trekken; ten out ten would recommend. Op maandag begon redelijk vroeg het harde leven alweer helaas. 

(analooooooooog)

(bij het favoriete stukje great ocean road)

Zonder er te diep in te duiken was dit een hele andere week gezien we deze week geen onderzoek deden zoals bij vorige week. Nee deze week bestond uit het ordenen van de data en nieuwe mensen werven. Ik was deze week ook even helemaal klaar met mijn supervisor. Die man voor wie ik ook al de stad in was gerend voor nieuwe blousejes zeg maar. Door hem was ik een uur te vroeg voor de meeting op maandag. Daarnaast had hij niks voor mij geregeld waardoor ik tot vandaag (zaterdag) geen monash account had. Hierdoor kon ik geen enkele database in en krijg ik ook geen mails. Ik snap dat gratis werkkrachten fijn zijn maar doe in ieder geval alsof je er zelf ook moeite voor doet. 

Nou ja goed, na wat frustratie tranen gelaten te hebben op de campus terug gegaan naar het lab. Het contrast kan hier met geen mogelijkheid groter zijn want de mensen op lab zijn geweldig. Na een uurtje op lab had ik mij dus al vier keer dood gelachen en voelde ik mij alweer top. Ze helpen mij bij alles en introduceren mij ondertussen aan allerlei gekke Australische dingen. Ze vinden alles wat Nederlands is ook erg interessant. Ik krijg eindeloze vragen over het land en de mensen alsof wij op een andere planeet wonen. Het toppunt van deze week was toch wel: Hebben jullie eigenlijk ook honden in Nederland? (Love you, Eleni)
Daarnaast hadden we voor vrijdag ook plannen om samen naar de Eureka toren (hoogste uitkijkpunt in Melbourne) te gaan maar vrijdag heeft het hier voor het eerst in tijden ontzettend hard geregend en gehageld. (wordt toch echt winter helaas) We hebben die trip dus maar even uitgesteld. 

Vandaag ben ik weer de stad ingedoken. Ik moest mijn film laten ontwikkelen en heb mij vermaakt met slenteren door de stad. Daarnaast had ik een boekenwinkel gevonden (met boeken voor 7 dollar 😱) dus heb mij heerlijk vermaakt met koffie, parkjes en mijn boeken. De stad is zo groot dat ik soms het fijne van Nijmegen mis. Het karakter van de stad zit hem hier echt in de kleine straatjes die je per ongeluk vind. Elke wijk heeft bijna zijn eigen culturele vertegenwoordiger en het loopt naadloos in elkaar over. Je loopt zo van china town naar high-end-designer London. Als ik een steady inkomen had en hier wat langer zou wonen zou ik eindeloos verliefd kunnen worden op deze stad. Geld uitgeven gaat hier eindeloos makkelijk namelijk. Zeker aan koffie want hoewel die hier redelijk te betalen is drinken de echte melbourners hele sloten op een dag. Ze zeggen dan zelf ook dat Melbourne de beste koffie in de wereld heeft. Ik moet zeggen; ik was niet teleurgesteld. Je kan hier alleen niet aankomen met "doe maar een koffie". Ze willen nog net niet weten door wie je wilt dat de bonen geplukt worden maar wat een vragen. Type boon, branding, streek bij sommige plekken kom je echt niet weg zonder deze keuzes gemaakt te hebben. 

Na wat online research kwam ik erachter dat ik eindeloos was afgezet bij het ontwikkelen van mijn foto's. Ik had er wel drie nieuwe rolletjes bijgekregen dus ach, al doende leert men zullen we maar zeggen. Aan het einde van de middag toen ik richting de metro terug ging kreeg ik een smsje van mijn afzetters. Een van de rolletjes was blank. Toch maar even terug gelopen naar de winkel en inderdaad mijn negatieven waren negatief. Er was niks vastgelegd. 24 foto's weg. 24 herinneringen gone. Heel eerlijk, wilde echt wel een beetje huilen. 
Maar goed niks aan te doen. Ik heb 48 wel gelukte foto's, of nou ja gelukt. Had het beter gekund? zeker. Vind ik het een goede eerste poging? zeker. Hierboven zie je redelijk wat analoge pogingen maar hier ook nog wat van de week ervoor (gelukt en minder goed gelukt)

(botanical gardens, gevangenis museum, metro halte en de hond hier)

Joe, en tot de volgende! (en ja ik weet dat het een lang verhaal is ;))